Synopsis

 

Mathea Martinsen heeft nooit veel met andere mensen te maken

gehad. Maar één ding heeft ze wel begrepen: ze zijn niet als zij. Nu, als oude vrouw, wordt ze getroffen door een groot verdriet en

bevangen door de vrees te zullen sterven zonder dat iemand van

haar bestaan geweten heeft. Mathea breit oorwarmers, loopt het

bejaardencentrum voorbij alsof het een motorclub of een

dansschool was – of iets anders waar ze geen enkele

belangstelling voor heeft – en vraagt zich af wat ze zal antwoorden als iemand haar vraagt hoe laat het is.

 

'Hoe harder ik loop, hoe kleiner ik ben' behandelt met ernst en humor, op een heerlijke en onsentimentele manier grote thema’s als eenzaamheid en dood.

 

Skomsvold ontving voor haar roman de Tarjei Vesaas Debutantenprijs 2009. In datzelfde jaar werd het boek genomineerd voor de Noorse Boekhandelaarsprijs en de Romanprijs van de Luisteraars van de Noorse culturele radiozender P2. Het belandde tevens op de shortlist van de International IMPAC Dublin Literary Award 2013.

 

In 2014 ging een toneelversie van de roman in première in het Nationaltheater te Oslo. Hoe harder ik loop, hoe kleiner ik ben is vertaald in 27 talen.

 

Recensies

 

‘Mathea’s opgewekt-trieste monoloog zit vol echo’s van Becket [...] Skomsvolds subtiele boekje heeft een ruggengraat van staal [...] Dit is een diepgravend werk, waarachtig, verontrustend en verrassend euforisch.’

The Irish Times, Ierland

 

‘Een zeldzaam mooie liefdesgeschiedenis.’

Der Spiegel, Duitsland

 

‘Het is volkomen verdiend dat haar debuut Hoe harder ik loop, hoe

kleiner ik ben begonnen is zijn plaats op de wereldmarkt in te nemen.’

Weekendavisen, Denemarken

 

‘Origineel en ontroerend. Skomsvold schrijft met absurd inlevingsvermogen over het afschrikwekkende en fascinerende van het naderend levenseinde.’

Dagbladet, Noorwegen

 

‘Dit is niets minder dan literair proza van een aangrijpend niveau.’

Aftenposten, Noorwegen

 

‘Skomsvold sluit hiermee aan bij een Scandinavische, licht-absurdistische traditie [...] Een fascinerende, kleine roman die ons op een heerlijke, onsentimentele manier in het hart weet te raken.’

Dagens Næringsliv, Noorwegen